Wie maakt de balans op … en wanneer … uh, en dan?!
Ja, wie doet dat eigenlijk…?! Nou, dat doe ik zelf! Iedereen doet dat voor zichzelf, als het goed is. Heb ik het nog naar m’n zin? Is mijn batterij vol of leeg? Slaap ik wel goed? Wat doe ik om te ontspannen? Wie of wat heb ik nodig? Vragen waar je zo nu en dan eens bij stilstaat.
Toen ik nog in loondienst was, waren er soms collega’s die me één van bovenstaande vragen stelden, tijdens de werkoverleggen werd regelmatig bij iedereen “de batterijcheck” gedaan en er was een manager die in een voortgangsgesprek mijn werk-privé-balans met me besprak. Ik heb me altijd zeer verantwoordelijk gevoeld voor mijn eigen balans. Toen ik in de beginfase van het werken in de uitvaartbranche door een combi van nieuw werk en een pittige thuissituatie om dreigde te vallen, ben ik in gesprek gegaan met mijn toenmalige manager. Ik wilde persé in de benen blijven en zéker niet uitvallen in ziekte en zo kwamen we tot een mooie afspraak en vond ik mijn balans weer terug! Wat de balans goed houdt is heel persoonlijk. Zo is het voor de één goed om af en toe een paar dagen vrij te zijn en voor mij gold dat ik veel energie krijg van het begeleiden van een familie bij het creëren van een afscheid van begin tot eind. Die afspraak paste daar heel goed bij en ik bloeide weer op. Helaas werd deze afspraak later ingetrokken en ik voelde direct dat dit een héle grote impact op mij had. Ik had hard gevochten voor mijn balans en die raakte ik nu weer kwijt en dat wist ik meteen toen de mededeling gedaan werd. De zoektocht naar balans begon opnieuw, maar helaas lukte het me binnen de nieuwe kaders niet meer, om die te vinden …. mijn overtuiging is dat je zélf in actie moet komen als je merkt dat je niet (meer) op je plek zit en dus had ik iets te doen. Ik waagde de sprong, ging uit dienst en begon voor mezelf als spreker en ZZP’er. Een keuze waar ik oprecht nog geen moment spijt van heb gehad!
Eenmaal zelfstandig werd “goed voor mezelf zorgen” nóg belangrijker, want de balans-check vanuit collega’s, die verdween logischerwijs. Ik durf eerlijk te bekennen, dat ik dit niet altijd makkelijk vind! Gelukkig heb ik nog een man naast me, die me steunt en me scherp in de gaten houdt. Hij geeft een seintje als hij vindt of merkt dat het even genoeg is. Maar ja, dan krijg ik dat signaal en dat belt er een uitvaartverzorger die een spreker zoekt …. ik heb werk wat ik graag doe én ik heb een eigen bedrijf en dat zijn twee redenen waardoor ik het moeilijk vind om “nee” te zeggen. Ik wil niemand teleurstellen en wil er graag voor mensen zijn en dat maakt dat ik de neiging heb om alle meldingen of spreekopdrachten die ik krijg, aan te nemen. En ja … soms dus ook als ik eigenlijk even een paar dagen vrij had willen nemen. Als ik “nee” heb gezegd dan kost het me echt even wat tijd, om mezelf ervan te overtuigen dat het okay is. Ik prijs me heel gelukkig dat de financiële balans in orde is en dat dit geen extra prikkel is om opdrachten aan te moeten nemen. Dat scheelt me denk ik heel veel stress en druk. Ik voel me ábsoluut blijer en vrijer nu ik zelfstandig ben en dat helpt natuurlijk enorm in een goede en gezonde balans. Toch kan die balans snel en soms zelfs onverwacht weer omslaan. De branche waarin ik werk, brengt dat met zich mee. Zo kan het gebeuren dat ik ‘s morgens opsta en het gevoel heb dat ik de héle wereld aankan, maar ik na een heftige melding of spreekopdracht ’s avonds helemaal leeg op de bank zit. Ergens is het ook maar goed, dat dit zo is … ik ben natuurlijk geen robot en daarom raken sommige verhalen me.
Ik merk dat de beperkingen die we opgelegd hebben gekregen vanuit de overheid om het virus te bestrijden mijn balans raken. Ik had het nooit zo door, maar blijkbaar ben ik meer fysiek ingesteld dan ik altijd dacht. Even een hand op iemands arm, een contactmomentje… het mag niet meer en dat doet iets met me. Zeker toen ik door bekenden gevraagd werd om een uitvaart te verzorgen, merkte ik dat ik heel veel moeite heb met de anderhalve-meter-regel. Ik hou me eraan, maar het voelt niet goed.
Wie maakt de balans op … ja, ik zelf dus! Ik ben de enige die daar verantwoordelijk voor is. En wanneer?! Dat is een doorlopend proces. Uh, en dan…?! Tja, dat dit deel nog een leerproces is nu ik zelfstandig ben, dat is helder! Maar dat mag ook…
