Op het moment dat ik dit schrijf, werk ik 3 jaar als uitvaartverzorgster en ik durf nú wel te zeggen dat ik volledig op mijn plek ben. Nu wel… want al voelde dit vanaf het begin af aan al wel zo, mán, mán, mán, wat was de beginperiode heftig!! Een hele bewuste, weloverwogen, zeer doordachte stap was het om in de uitvaartbranche te gaan werken. Uitgebreid over gesproken met meerdere mensen, alles is bedacht en beredeneerd. Een hele prima voorbereiding was het, maar pas als je het beleefd, voelt en en ervaart, dan pas weet je waar je het over hebt. Dan pas weet je of dit het voor je is. Uitvaart is een “way of life” zeg ik wel eens. Het is niet gewoon een baan, het is je leven. En het is niet alleen mijn leven, maar ook dat van mijn man. Zonder zijn steun, had ik dit niet kunnen doen! 

Een kleine weergave van mijn ervaringen van de beginperiode.
Ik ging van 32 uur per week (4 werkdagen van 8.00-17.00 uur en alle weekenden vrij) naar 40 uur werken, inclusief weekenden met een beschikbaarheid van heb-ik-jou-daar.  Ik was hiervoor manager in de zorg, waar ik van veel dingen veel wist, als beginnend uitvaartverzorger wist van veel dingen helemaal niets! Van manager naar stagiaire, zo voelde het en dit maakte me behoorlijk onzeker. Werkelijk álles was nieuw! De vaste grond onder mijn voeten was een soort drijfzand geworden. Het waren nieuwe en andere werkzaamheden, ik had allemaal nieuwe mensen om me heen, ik kreeg een rol waar ik aan moest wennen. Daarbij stond álles onder tijdsdruk, waren er collega’s die je op m’n vingers keken tijdens het inwerken waar ik mega nerveus van werd, ontdekte ik elke dag nieuwe uitvaartlocaties met elk hun eigen afspraken en regels. Ik kwam in aanraking met emoties van nabestaanden, maar ook met emoties van mezelf …  Och werkelijk, als ik aan deze periode terugdenk, dan ben ik nog steeds súper trots dat ik toen niet keihard ben weggerend. Rennen is nou niet echt bepaald mijn hobby, maar geloof me als ik zeg dat ik meerdere keren de verleiding heb gevoeld om een sprintje te trekken, zelfs als ik hakken droeg! Die intense, heftige periode was het absoluut meer dan waard, want wát een prachtig vak is dit! En het werd zelfs alleen maar mooier … 
Want in de loop van de jaren raakte ik bekend met de collega’s, de werkzaamheden en de verschillende locaties en voelde mijn rol meer en meer vertrouwd. Het drijfzand werd weer vaste grond en er vormde zich een basis die steeds steviger werd. Van daaruit kon ik zelf meer ontspannen en lukte het me om de mensen en hun emoties aan tafel écht te zien. En dat maakt mijn vak elke dag zó mooi en waardevol!

Tja, en dan komt het moment waarop je bedenkt en besluit dat je zzp’er wilt gaan worden.
“Was je hier al langer mee bezig?” werd me meerdere keren gevraagd. Best een logische vraag! Mijn minder logische antwoord was “Nee.” Een kleine uitleg en wat context hierbij is wel handig. DELA en ik passen goed bij elkaar, dus in dat opzicht ligt het niet echt voor de hand om uit dienst te gaan. Wat minder goed bij me past, is mijn contractvorm en de huidige afspraken daarbij. DELA beschermt haar medewerkers en vindt dat wij vrij moeten kunnen zijn, op een roostervrije dag. Nou, volgens mij een héle prima regel, die ook zeker kan helpen om goed in balans te blijven. In deze branche, waarin we hollen of stilstaan kan het anders maar zo gebeuren dat je 14 dagen achter elkaar werkt en dat is niet gezond. Vanuit goed werkgeverschap bekeken, echt top! (Great place to work is zeker geen lege titel …) Voor collega’s, super fijn! Voor mij, minder fijn. Omdat ik parttime werk, heb ik meer roostervrije dagen en moet ik voor mijn gevoel te vaak een uitvaart overdragen aan een collega. Dat doet heel veel met me, want in mijn hart wil ik dit anders. Ik heb ontdekt dat het bij mij niet persé zo werkt dat ik oplaad als ik vrij ben, omdat dit volgens rooster nou eenmaal zo is. Mijn energiepijl gaat juist omhoog als ik nabestaanden van a-tot-z mag begeleiden, een vertrouwensband met hen opbouw. Ik zocht naar mogelijkheden om het overdragen te beperken en mijn vrije dagen anders in te vullen. Maar ach, wat ik ook bedacht, ik kon het niet vinden. Met mijn manager besprak ik een eventuele nieuwe functie, of andere taken maar daar is op dit moment geen ruimte voor. Ons team is klein en kwetsbaar (wordt aan gewerkt!) maar dat is tegelijkertijd ook heel beperkend. Absoluut een begrijpelijke situatie en dit kan in de toekomst ook zeker wel gaan veranderen, maar voor mij werd dit een onoverkomelijk punt. Pech gehad?! Of kansen grijpen…!! Ik ben van mening dat je in actie moet komen, als je merkt dat het niet meer gaat. Dan heb je wat te doen!

Mijn zoektocht was nog volop gaande, toen ik in een werkoverleg eind juli uit frustratie zei “Nou weet je, ik denk dat ik maar zzp’er word!” De geest was zogezegd uit de fles… Die avond, in gezelschap van mijn man, onder het genot van sushi en een wijntje bespraken we onze dag en noemde ik dit voorval. Hij stimuleerde me om “deze geest” dan maar eens goed te bekijken. Als je het onderzoekt dan weet je of het haalbaar is of niet en van daaruit kan je verder.
En toen ging het snel … héél snel! En wat een energie geeft dit, heerlijk!! Ik word zo blij van het idee dat ik straks mijn eigen bedrijf heb. Dat is eigen baas zal zijn over mijn agenda en planning zie ik als grootste voordeel, want daarmee kan ik nabestaanden vanaf het eerste gesprek volledig blijven begeleiden. Ik blijf verbonden aan DELA als zzp’er en daar ben ik zéér gelukkig mee, want zoals genoemd, DELA en ik passen heel goed bij elkaar! Ik sta ook open voor andere uitvaartondernemingen die mij mogen benaderen om uitvaart voor hen te regelen. 

Het spreken op uitvaarten geeft een hele nieuwe dimensie, waardoor ik nóg dichterbij de nabestaanden mag komen. Dat zij mij het levensverhaal van hun overleden geliefde  toevertrouwen, dat vind ik heel bijzonder. Ik zie een enorme toegevoegde waarde in het invullen van een ceremonie, samen met de naasten, vanuit het persoonlijke levensverhaal. Zo komt hun geliefde echt centraal te staan in zijn of haar afscheid en kan het tot een mooi geheel worden gevormd. 

Januari 2021 … het duurt best nog even. Het geeft mij de tijd om ernaar toe te leven en het geeft DELA de tijd om het team van regio Noord aan te vullen met nieuwe enthousiaste uitvaarverzorgers, fijne collega’s. Voor mij is het prettig om het team te verlaten, als het weer op volle kracht draait, zodat ik weet dat ik het goed achterlaat. Ik zal in de tussenliggende periode zo nu en dan nog wel eens wat van mezelf laten horen.