Soms vergelijken mensen het leven met een treinreis. Er stappen mensen in en uit, mensen komen en gaan. Verschillende personen reizen een stukje met je mee in je leven, sommigen zitten wat dichterbij en blijven wat wat langer dan anderen. En op enig moment stapt iemand weer uit, neemt een andere trein, of heeft zijn of haar bestemming bereikt.
Deze metafoor kan ook worden gebruikt voor het werk. Zo op mijn eerste dag als ZZP’er mijmer ik wat en blik ik terug op mijn eigen treinreis. Ik ben ooit opgestapt op (denkbeeldig) Station Uddel, daar begon mijn werkzame leven. Ik leerde in die trein heel veel mensen kennen, bewoners en hun familie, collega’s. Ik begon als stagiaire op een kortverblijftehuis en mocht er blijven als invalkracht, tijdens mijn SPW-opleiding. Wat een mooie, leerzame tijd was dat. Volop in ontwikkeling! Professionele ontwikkeling, maar zeker ook persoonlijke ontwikkeling. De trein reed door, langs verschillende stations. Zo stapten er in Ermelo mensen in en uit en ook station Apeldoorn deden we aan, waar wederom een wisseling van werk en dus ook mensen plaatsvond. De mensen die daar uitstapten, zijn vanaf dat moment fysiek dan niet meer aanwezig, sommigen reizen nog altijd een een beetje met me mee. Wat heb ik mooie, pure, lieve mensen ontmoet in ál die jaren. Zittend in de coupé denk ik nog wel eens terug aan de bijzondere mensen die ik heb ontmoet. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik kijk naar buiten en zie het landschap veranderen van bomen en bos, naar vlakte … de trein rijdt richting het noorden van het land. Mijn leven verhuisde naar Noord Nederland, want de liefde bracht me daar. Zo stapten bij station Assen weer vele vele mensen uit en ook weer in, want in 12,5 jaar komen er heel wat mensen in je leven. Sommigen als passant, maar er zijn ook mensen die lekker lang bleven zitten. Ja, zelfs mensen die nu nog bij mij in de coupé zitten.
Werkend in de zorg heb ik veel verschillende functie gehad en vanuit de zorg maakte ik de overstap naar de uitvaartbranche. Een hele bewuste stap, waarbij je pas écht weet hoe het is, als het het ervaart, meemaakt en beleeft. Van Veendam met het boemeltje naar Groningen en daar overstappen op perron 3. We vertrekken! Vele nieuwe mensen zitten om me heen, ik ken ze niet. Ook is het best rumoerig, de trein hobbelt en schudt. Het begin van deze reis was niet heel comfortabel…. maar gelukkig veranderde dit. Ik begon bij Algemeen Belang en tegelijkertijd deed ik de opleiding tot uitvaartverzorger in Zwolle. Waar ik in de zorg als manager werkte, kwam ik hier binnen als stagiaire (gevoelsmatig). Als manager wist ik van veel zaken precies hoe het zat, nu wist ik van veel helemaal niks. Alles was anders en nieuw en ik was ontzettend aan het zoeken. Een heftige beginperiode was het! Naar verloop van tijd leerde ik de mensen in mijn coupé beter kennen en de trein liep steeds soepeler in de rails. Samen stapten we over naar de DELA-trein, want Algemeen Belang werd door DELA overgenomen. Wederom een zoekende periode, maar nu samen. Als ik terugkijk naar de reis vanaf Groningen, is het ongelooflijk leerzaam geweest. Een bijzondere reis. Ik heb de kans gekregen om te groeien, om te leren en nog meer te groeien. De sfeer in ons treinstel is fijn en warm. Het is gezellig, voelt vertrouwd en ik ben dankbaar voor alle mensen die ik heb mogen leren kennen, dankbaar voor hun bijdrage in mijn ontwikkeling. Deze trein te verlaten, is niet de meest makkelijke stap om te zetten, maar het toch voelt het ook weer goed. En het hele fijne is dat ik af en toe toch nog even mag plaatsnemen in deze DELA-coupé want ik blijf met DELA samenwerken. Dat maakt het uitstappen net wat makkelijker.
Dus nu sta ik klaar in het halletje om weer over te stappen. Ik wacht tot de deuren open gaan en ik stap uit… méga benieuwd naar wie, wat en waar de volgende trein mij brengt.
