Wat een práchtig beeld vind ik dit. Het kan namelijk op verschillende manieren worden geïnterpreteerd, het is maar net wie ernaar kijkt.
Bij mij roept dit direct de associatie op van Jezus, die Zijn hand naar ons uitstrekt. Een handreiking van diepe waarde en betekenis. Toen ik bij een gospelgroep zong, zat er een bewerking van het nummer “Pak maar mijn hand” van Nick en Simon in ons repertoire. Een mooi nummer, met een troostvolle boodschap, in deze bewerking vanuit God aan ons gezongen. Je bent niet alleen, Ik wil je helpen. Geef Mij ál jouw zorgen en vertrouw Me maar. Práchtig toch?! Voor mij is dit een inspiratie voor wie ik graag wil zijn en dus uiteraard ook in mijn werk.
Nick en Simon hebben het meer vanuit een vriendschap bezongen en ook dat is heel bijzonder. Je hand uitstrekken naar iemand die het nodig heeft of omdat je iemand graag mag en lief vindt. Een geste waarmee je zegt “Hé, je hoeft het niet alleen te doen! Ik ben er voor je.” Stel je toch eens voor dat we allemaal met onze rechter hand een handreiking naar iemand doen en met links een naar ons uitgestrekte hand mogen vastpakken. Dan zou niemand er meer alleen voor staan, wat zou de wereld dan mooi zijn! Misschien waarderen we dit liefdevolle gebaar in deze tijd van geen handen schudden (daar begon het toen mee) en anderhalve meter afstand, méér dan ooit. Echt, ik zou het zó mooi vinden als we ons voor altijd blijven realiseren hoe mooi en waardevol dit gebaar is, ook als we elkaar straks wél weer de hand mogen schudden en mogen knuffelen.
In mijn werk, loop ik een heel klein stukje met mensen mee in hun leven. Ik kom ze tegen op een donker bospad, vol kuilen en boomwortels waar je makkelijk over struikelt. Symbool voor een moeilijke periode in hun leven. Tuurlijk, soms komt het overlijden als een verlossing en dan merk je zelfs de opluchting bij de naasten wel. Dan zijn de gesprekken minder zwaar, maar ook dan is er verdriet en ook vaak onzekerheid. En het gebeurt ook dat iemand heel plotseling overlijdt en de nabestaanden in ene over dingen na moeten gaan denken, waar hun brein nog helemaal niet aan toe is! Ik maak maar zelden mee dat mensen heel bedreven zijn in het regelen van een uitvaart en ook dat heeft dan vaak een verdrietige oorzaak. Als uitvaartverzorger reik in hen een soort van mijn hand en mag ik ze een stukje (bege)leiden op dat lastige, soms hobbelige pad. Ik mag ze, waar nodig helpen met het maken van keuzes, want keuzes die zijn er wel zoveel! Van de kleur van het papier van de rouwkaart, tot en met de catering in de koffiekamer en álles wat daar tussen ligt. Ik leg uit welke opties en mogelijkheden er allemaal zijn en in deze tijd helaas ook met welke beperkingen we rekening moeten houden. Soms neem ik ze veel uit handen, omdat ze het zelf niet willen of kunnen en soms doe ik twee stappen terug omdat ze graag alles zelf willen regelen. Ik probeer zoveel mogelijk mee te bewegen.
Als spreker probeer ik woorden te vinden waar zij ze even niet hebben. Ik sluit aan bij hun woordkeuze, die ik opvang in het gesprek en zo probeer ik het levensverhaal met hun eigen woorden te schrijven, zodat het vertrouwd voelt. Mijn werk is van toegevoegde waarde en dat voel ik werkelijk elke keer weer. Ik voel het als een groot voorrecht dat ik dit mag doen! Het is intensief, maar ook heel bijzonder.
